two

                                    Chapter Two

Harmony's POV


- To nic, że jestem bardziej umięśniona od ciebie - zaśmiałam się i zaczęłam popisywać się moimi nieistniejącymi mięśniami przed Justinem.
- Więc myślisz, że jesteś taka silna, eh? - Justin mrugnął i przerzucił mnie sobie przez ramię.
- Puść mnie! - pół krzyczałam, pół się śmiałam. gdy zaczął mną kręcić w kółko. - Przestań, bo spadnę, ty idioto! - zaczęłam bić jego plecy, ponieważ było to jedyne miejsce, do którego mogłam w te chwili dosięgnąć. - Justin, moje włosy są na całej mojej twarzy! Przestań. - zaśmiał się i odstawił mnie na trawę. Byliśmy w miejscowym parku, było wcześnie, ledwo po wschodzie słońca, choć było to święto szkoły, Martin Luther King JR Day.* Wczesne godziny dały nam możliwość spędzenia trochę czasu w spokoju. Nie mogę uwierzyć, jak bardzo mi się poszczęściło, że znalazłam kogoś takiego jak Justin. Nie byłam typem dziewczyny, która przywiązuje się do jednego faceta. Miałam ponad 8 chłopaków w ciągu ostatnich dwóch lat, a mam tylko piętnaście lat. Zwykle nie byłam przywiązana emocjonalnie do chłopców, lub kogokolwiek w tym stylu. Justin był inny. Myślę, że można tu zrzucić moją winę na moją miłość do "starszych chłopców", a może to było to, jak był bez skazy pod każdym względem. A może po prostu zakochałam się we wszystkim co robi i jaki jest? On jest typem faceta, który dzwoni do ciebie przed snem i budzi cię rannym telefonem, więc po prostu możesz zasypiać i budzić się przy jego głosie.

                                                                 ~~~


- O czym myślisz? - lekko mnie potrącił.
- O niczym - uśmiechnęłam się do niego. - ale teraz chodźmy stąd. - wstaliśmy i zaczęlismy zmierzać w stronę jego auta.

                                                                   ~


- Więc, gdzie teraz idziemy? - zapytał mnie, gdy utknęliśmy na światłach.
- Zależy. Nie masz przy sobie pieniędzy? - zapytałam go.
- Nie bardzo, obudziłaś mnie o piątej rano we wtorek, jeżeli nie pamiętasz, a ja nie śpię z pieniędzmi w kieszeni, wiesz - zaśmiał się. To była prawda. Nie mogłam spać w nocy, więc zadzwoniłam do Justina i poprosiłam go, aby spotkał się ze mną w parku w pobliżu mojego domu. Będąc wiernym chłopakiem zjawił się nie zadając ani jednego pytania. Byłam mu za to wdzięczna. Jeżeli zapytałby mnie o powód, nie wiedziałabym jak mu wytłumaczyć, że nie ma mowy, żebym poszła spać w moim domu z krzykami 24/7.

- Dobrze, więc, może po prostu sobie pojeździmy? - zasugerowałem. To był piękny poranek bez samochodów na drodze. - Mam cię - światło ruchu zmieniło się na zielone i pomknąłem wzdłuż drogi.

                                                                 ~~~

- Jesteśmy w domu, Har. Obudź się - ktoś mną potrząsnął.
- Zostaw mnie w spokoju - uderzyłam jego rękę, która spoczywała na moim ramieniu.
- Kochanie, jesteś w domu. Musisz wstać - ugh. Otworzyłam jedno oko aby zobaczyć twarz Justin'a kilka centymetrów od mojej. Zaśmiał się, kiedy zrobiłam skwaszoną minę. Rozejrzałam się. Światło dzienne zaglądało przez okno.
- Któa godzina? - przeciągnęłam się.
- Jest dwunasta w południe. Spałaś około godzinę. - godzinę?! Wow. Jeździliśmy po mieście prawie trzy godziny rozmawiając, słuchając głośnej muzyki i zajadając się fast-food'ami. Rozpięłam mój pas i zwróciłam się do niego. - Dziękuję za wszystko, Justin. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy - pocałowałam go lekko w usta, zanim wysiadłam z samochodu. - Kocham cię! - machnął do mnie i zaczekał, aż weszłam do środka, po czym odjechał. W minutę znalazłam się w moim pokoju, podeszłam do mojego łóżka i na nie opadłam. Wreszcie mogę się wyspać.


"Nie zostawiaj mnie, Nie, przepraszam! Proszę! - wbiłam paznokcie w koszulę mojego taty. - Tato, proszę! - wrzeszczałam, patrząc mu w oczy, ale mój tata był obojętny, jakby nie mógł nawet mnie usłyszeć."
Obudziłam się z początku. Rozejrzałam się po moim pokoju. Słońce właśnie wschodziło. Jedno spojrzenie na moją poduszkę, pocieszyciela, wypełnioną plamami od łez i potu i wiedziałam, że muszę wyjść z tego domu, zanim to stracę. Weszłam pod prysznic po napisaniu Alex sms'a, że będę u niej za pół godziny.

                                                                     ~

Zadzwoniłam dzwonkiem do domu Alex.  Nie chciałabym robić tego z każdym z domów moich innych przyjaciół, ale Alex miała bardzo konserwatywnych i przyzwoitych rodziców. Nie zrozumcie mnie źle, nie byli z nią ściśle, po prostu lubili mieś wszystko zaplanowane. Oni nie lubią gości, przyjęć-niespodzianek, generalnie, oni po prostu nie lubią niespodzianek. Alex otworzyła mi drzwi.


- Hej, Ree.
- Cześć, Alexandrio May. Jak się dziś masz, moja droga? - dokuczałam jej. Alex nigdy za bardzo nie lubiła swojego, więc jest strasznie zirytowana, kiedy nazywam ją jej pełnym imieniem. Uderzyłą mnie w ramię, ale mimo wszystko się roześmiała.
- Zamknij się - weszłyśmy na górę do jej sypialni. To nie był bardzo skomplikowany pokój: łóżko, szafa, regał i komoda, a okna były ozdobione fioletowymi zasłonkami. Usiadłyśmy na łóżki, gdzie jej laptop leżał na wpół otwarty. Zamknęła i odłożyła go obok.
- Jak minął dzień? - zapytała mnie, gdy zaczęłam bawić się jej kręconymi włosami. Oh, jak ja kocham włosy tej dziewczyny. Były długie, opadały wzdłuż jej pleców kaskadą perfekcych loków. Alex była jedną z najładniejszych dziewczyn, które znałam. Nie była typem dziewczyny, że chcesz przyjrzeć się i powiedzieć "wow, jest śliczna", ale była ona bardzo przyjemna dla oka. Problem w tym, że nigdy nie robiła nic, aby dobrze wyglądać. Włosy miała zawsze związane w kocyk lub kok. Jej piękne, piwno-zielone oczy mogłyby przywieźć wszystkich chłopców do stoczni, jeżeli pozwoliłaby mi nałożyć na nie trochę makijażu. Ale nie, ona nie ma żadnej z tych rzeczy.
- Cóż, mój dzień był całkiem zabawny. Przejechałam się po mieście z Justinem, wróciłam do domu i rozwaliłam się na łóżku. - dałam jej kilka informacji na temat temat tego co robiliśmy, ale podzielonych na strefy.  Nie lubiła, kiedy mówiłam o uwadze, jaką przyciągam chłopców, w szczególności Justina. Z jakiegoś powodu, Justin i Alex po prostu nie mogli się dogadać. To nie było tak, że się nienawidzili, czy coś, ale nie udało im się porozumieć nawzajem.
- Oh, super. - nie chciała kontynuować rozmowy na ten temat.
- Jak sprawy w domu? - Alex była jedyną, która wiedziała, że moi rodzice przeżywają rozwód.  To jeszcze nie zostało zalegalizowane, dokumenty nadal są przetwarzane.
- Tak samo, tak samo... zachowują się jak dzieci - westchnęłam. - Przykro mi, Ree. Szkoda, że musisz przez to przechodzić. Jestem tu dla ciebie, w porządku? - ścisnęła moją dłoń.
- Wiem, Alex. Myślę, że po prostu szczęśliwy koniec nie istnieje. - moje oczy wypełniły się łzami. To nie był pierwszy raz, kiedy rozkleiłam się emocjonalnie podczas rozmowy o moich rodzicach. Alex nie skomentowała tego, jak moja maskara rozmazała się po moich policzkach, ani nie powiedziała mi, żebym się rozweseliła. Nie powiedziała ani słowa. Ona po prostu mnie przytuliła. I w tym momencie, uścisk był wszystkim, czego potrzebowałam.

_________________________________________________________________________________               __________________

cześć, tu @californiadems, chwilowo zastąpiłam Natalię, ponieważ nie mogła przetłumaczyć rozdziału, a go wam obiecała. Liczę chociażby na jeden komentarz z waszej strony, byłoby nam bardzo miło! 

♡